TROCHĘ PUCHAROWEJ HISTORII CZĘŚĆ I

Od zawsze panuje opinia, że „puchar rządzi się swoimi prawami”. W tych rozgrywkach niezwykle często zawodzą faworyci a zwyciężają zespoły uznawane za słabsze.

Rywalizacja o Puchar Polski często błędnie jest traktowana jako ta o mniejszej randze niż zmagania ligowe. Tymczasem triumf w okręgowych rozgrywkach jest przecież przepustką do rywalizacji w centralnej fazie gry o Puchar Polski i często w historii tych rozgrywek zespoły z niższych lig odnosiły spore sukcesy zapisując się w historii polskiego futbolu. W teorii gra w Pucharze Polski dla każdych – nawet tych maluczkich klubów – może być przepustką do… europejskich pucharów. Fantazja? Starsi kibice na pewno doskonale pamiętają mecze LECHII Gdańsk z JUVENTUSEM Turyn na początku lat 80-tych, po tym gdy gdańszczanie zdobyli Puchar Polski jako ówczesny trzecioligowiec.

Dokładnie 28 sierpnia 1960 roku rozpoczęły się rozgrywki w sezonie 1960/1961 – pierwszym według systemu jesień – wiosna wprowadzonego zamiast dotychczasowego wiosna – jesień. W 1960 – ostatnim sezonie rozgrywanym według starego systemu WARMIA wywalczyła awans do ligi okręgowej – wówczas był to trzeci poziom rozgrywek krajowych. Nasz zespół osiągnął awans zajmując trzecie miejsce w rozgrywkach A klasy i zdobywając 16 punktów. Przed WARMIĄ uplasowały się WIGRY Suwałki i POGOŃ Łapy. Oprócz awansu nasz zespół wygrał nieoficjalne rozgrywki będące namiastką nierozgrywanych w latach 1957-1960 edycji okręgowego Pucharu Polski. WARMIA pokonała w finale rozgrywanym w Łapach tamtejszą POGOŃ 5:4 po bramkach Jerzego Mołczanowskiego, Kazimierza Kwiatkowskiego, Aleksego Golubiewskiego i zwycięskiej – Stanisława Sobczyka. Niestety nie wiadomo kto strzelił czwartego gola w tym meczu. WARMIA wystąpiła w następującym składzie: Jerzy Pleban – Jarosław Kwapisz, Ryszard Rafałko, Aleksy Golubiewski, Alojzy Kostecki – Jan Zawistowski, Stefan Wierzbicki, Zygmunt Samełko – Stanisław Sobczyk, Kazimierz Kwiatkowski, Jerzy Mołczanowski. Trenerem zespołu był Mikołaj Chmielarski.

W 1961 roku wznowiono rozgrywki o Puchar Polski w ramach Białostockiego OZPN.

Pierwszy sukces w oficjalnych pucharowych rozgrywkach WARMIA odniosła w sezonie 1964/65. Oprócz udanych występów w lidze WARMIA znakomicie zaprezentowała się w okręgowym Pucharze Polski. Grajewianie kolejno eliminowali: STRZAŁĘ Nowa Wieś Ełcka 17:1, WISSĘ Szczuczyn 4:1, MAZURA Ełk 3:2 i WŁÓKNIARZA Białystok 5:3. WARMIA po rozgromieniu w półfinale ŁKS Łomża aż 7:1 dotarła do finału tych rozgrywek w którym zmierzyła się 6 września 1964 roku w Białymstoku przy ul. Jurowieckiej z PUSZCZĄ Hajnówka. W niesamowicie emocjonującym meczu grajewianie przegrali 3:5 po dogrywce (3:3 w regulaminowym czasie), choć po 23 minutach prowadzili 3:0 po bramkach Mołczanowskiego, Sztachańskiego i Golenia. Do przerwy było 3:2 dla WARMII, w regulaminowym czasie gry 3:3.  Ambitni piłkarze PUSZCZY w dogrywce dwa razy pokonali Pankratiewa i wygrali 5:3. Skład WARMII z finałowego meczu: Eugeniusz Pankratiew –  Kazimierz Zalewski, Marian Górski, Aleksy Golubiewski, Jerzy Rybicki, Ryszard Rafałko, Zygmunt Samełko, Ryszard Szymkiewicz, Ireneusz Sztachański, Stanisław Goleń, Jerzy Mołczanowski. Trenerem zespołu był Zenon Borawski. Oprócz wymienionych w składzie WARMII występowali też: Ziółkowski, Dauksz, Główczyński, Kowalewski, Warszawski, Dawidowski i Mroczek.

Jako finalista okręgowych rozgrywek pucharowych WARMIA awansowała do centralnej fazy zmagań o Puchar Polski. W pierwszej rundzie los przydzielił naszym piłkarzom zespół WARSZAWIANKI Warszawa. 20 września 1964 roku w Grajewie po zaciętym meczu i dogrywce wygrała WARMIA 3:2 a bramki zdobyli: Ireneusz Sztachański (dwie – 32’ i 105’) i Stanisław Goleń – 55’. Dla WARSZAWIANKI gole zdobyli: Zwierzyński w 28 minucie i Stykowski w 75 min. Spotkanie obejrzało ok. 2000 widzów. Do przerwy lekką przewagę posiadała WARMIA. W drugiej połowie to warszawianie stworzyli sobie więcej klarownych sytuacji do zdobycia bramek, ale znakomicie bronił Eugeniusz Pankratiew. W dogrywce górą byli ofiarnie i z poświęceniem grający grajewianie. W kolejnej rundzie 14 października 1964 roku grajewianie spotkali się na własnym boisku ze swoją imienniczką z Olsztyna – WARMIĄ Olsztyn. Do przerwy prowadzili olsztynianie 3:0, ale w drugiej połowie ambitna postawa WARMII doprowadziła do wyniku 2:3 (bramki Mołczanowskiego i Sztachańskiego).  Porażka zakończyła przygodę WARMII z rozgrywkami pucharowymi, ale nie umniejszyła osiągnięcia grajewskich piłkarzy, które w powojennej historii na wiele lat pozostało jednym z największych sukcesów.

Oto lista zdobywców okręgowego Pucharu Polski w latach 1950-1976, gdy Grajewo należało administracyjnie do ówczesnego województwa białostockiego.

1950	KOLEJARZ Łapy
1951	Nie rozgrywano
1952	KOLEJARZ Łomża
1953	GWARDIA Białystok
1954	GWARDIA Białystok
1955	GWARDIA Białystok
1956	GWARDIA Białystok
1957	Nie rozgrywano
1958	Nie rozgrywano
1959	Nie rozgrywano
1960	Nie rozgrywano
1961	GWARDIA Białystok
1962	MAZUR Ełk
1963	PUSZCZA Hajnówka
1964	PUSZCZA Hajnówka
1965	MAZUR Ełk
1966	ŁKS Łomża
1967	MAZUR Ełk
1967/1968	MAZUR Ełk
1968/1969	WIGRY Suwałki
1969/1970	WIGRY Suwałki
1970/1971	WŁÓKNIARZ Białystok
1971/1972	WŁÓKNIARZ Białystok
1972/1973	WŁÓKNIARZ Białystok
1973/1974	WŁÓKNIARZ Białystok
1974/1975	JAGIELLONIA Białystok
1975/1976	JAGIELLONIA Białystok

 

Uwaga: w latach 1950 – 1967 rozgrywki toczone były w systemie wiosna-jesień a od sezonu 1967/68 nastąpiła zmiana na obecnie funkcjonujący system jesień – wiosna.

 

W latach 1976 – 1996, w okresie podziału administracyjnego na 49 województw WARMIA rywalizowała w rozgrywkach pucharowych na szczeblu ówczesnego województwa łomżyńskiego.

 

Na kolejny triumf w Pucharze Polski grajewscy kibice musieli sporo poczekać.. W sezonie 1977/1978 nasz zespół po raz pierwszy w historii Klubu zdobył okręgowy Puchar. W pierwszej rundzie WARMIA wygrała w Goniądzu z BIEBRZĄ 9:0 po bramkach Krzysztofa Dąbrowskiego 51’, 80’, Andrzeja Neumana 50’, 60’, Andrzeja Rutkowskiego 25’, Andrzeja Mizińskiego 35’, Zbigniewa Rzeniewicza 38’, Zdzisława Lichoty 60’ i Jerzego Zamajtysa 70’. W drugiej rundzie nasz zespół doznał klęski w Szepietowie przegrywając 2 listopada 1977 roku ze SPARTĄ aż 0:6. Ze względu na występ nieuprawnionego zawodnika w zespole SPARTY grajewianie wygrali jednak ten mecz walkowerem. W rozegranym 16.11.1977 roku półfinale rozgrywek WARMIA pokonała w Grajewie ŁKS Łomża 1:0  po bramce Krzysztofa „Kiełka” Dąbrowskiego w 15 minucie.

1 maja 1978 roku w finale rozgrywek nasz zespół w Łomży pokonał SMOLNIKI Stawiski 3:1 i zdobył „łomżyński” puchar.

01.05.1978 Łomża 

WARMIA Grajewo – SMOLNIKI Stawiski 3:1 (1:1)

Bramki: Krzysztof Dąbrowski 40’, 80’, Zdzisław Lichota 65’ – Jan Stankiewicz

WARMIA: Władysław Skrajnowski – Kazimierz Kłos(70’ Andrzej Sokołowski), Jerzy Zamajtys, Andrzej Neuman,  Zbigniew Rzeniewicz – Krzysztof Dąbrowski, Zdzisław Lichota, Romuald Wierzbicki – Andrzej Miziński, Lech Golubiewski , Andrzej Rutkowski

Trenerem WARMII był nieżyjący już Ireneusz Sztachański.

 

W górnym rzędzie od lewej: Zdzisław Jankowski (działacz Klubu), Romuald Wierzbicki, Krzysztof Mioduszewski, Andrzej Sokołowski, Lech Golubiewski, Andrzej Rutkowski, Andrzej Neuman, Zbigniew Rzeniewicz, Ireneusz Sztachański, Krzysztof Dąbrowski

W dolnym rzędzie od lewej: Roland Antropik, Kazimierz Kłos, Jerzy Zamajtys, Władysław Skrajnowski, Zdzisław Lichota, Mirosław Rzeniewicz

Wysoka stawka spotkania sprawiła, że mecz stał na słabym poziomie. Gra była nerwowa, mnożyły się niecelne podania. Zespół ze Stawisk walczył ambitnie, ale i ostro, obejmując prowadzenie po strzale Stankiewicza, WARMIA wyrównała po celnym trafieniu Dąbrowskiego. Po przerwie grajewianie przejęli inicjatywę, dokumentując ją dwoma kolejnymi golami. Po spotkaniu prezes OZPN Aleksy Iwaniuk wręczył kapitanowi zwycięskiej jedenastki – Jerzemu Zamajtysowi puchar i dyplom.

W centralnej fazie rozgrywek WARMIA trafiła na rezerwy warszawskiej LEGII. 30 lipca 1978 roku w Grajewie WARMIA przegrała z LEGIĄ II 1:7 po bramce Lecha Golubiewskiego w obecności 1500 widzów.

30.07.1978 Grajewo, Stadion Miejski

WARMIA Grajewo – LEGIA II Warszawa 1:7 (0:2)

Bramki: Lech Golubiewski – Mączyński (2), Witold Sikorski (2), Gawlas, Kamiński, Wrona

WARMIA: Skrajnowski – Z.Rzeniewicz, Neuman, Zamajtys, Kłos – Lichota, Dąbrowski, Miziński, Rutkowski – Golubiewski, Wierzbicki

Przez wiele kolejnych sezonów WARMII nie udawało się dotrzeć do finału rozgrywek pucharowych. W sezonie 1988/1989 finał odbył się w Grajewie, ale bez udziału WARMII.

Ze względu na obchody 65-lecia istnienia klubu władze związkowe powierzyły organizację finału właśnie dla naszego miasta. 14 czerwca 1989 roku w Grajewie odbył się finał rozgrywek o Puchar Polski na szczeblu woj. łomżyńskiego. W finale zmierzyły się drużyny ŁKS Łomża i GROMU Czerwony Bór. Wygrał ŁKS 1:0, ale oba zespoły narzekały na fatalną nawierzchnię grajewskiego boiska, która pomimo starań gospodarzy polegających na podlewaniu i wałowaniu zupełnie nie odpowiadała randze imprezy. „Gazeta Współczesna” pochwaliła organizację meczu pisząc: „mecz rozegrano w bogatej oprawie. Wokół boiska ustawiono stoiska gastronomiczne i handlowe. Sam mecz nie był ciekawy, stał na przeciętnym poziomie i nie dostarczył zbyt wielu emocji zebranym kibicom. Więcej braw od piłkarzy zebrał występ zespołu pieśni i tańca „GRAJEWIANIE”.

Poniżej lista zdobywców okręgowego Pucharu Polski w latach 1976-1995, gdy Grajewo należało administracyjnie do ówczesnego województwa łomżyńskiego.

1976/1977	ŁKS Łomża
1977/1978	WARMIA Grajewo
1978/1979	OLIMPIA Zambrów
1979/1980	OLIMPIA Zambrów
1980/1981	ORZEŁ Kolno
1981/1982	OLIMPIA Zambrów
1982/1983	GROM Czerwony Bór
1983/1984	OLIMPIA Zambrów
1984/1985	GROM Czerwony Bór
1985/1986	OLIMPIA Zambrów
1986/1987	GROM Czerwony Bór
1987/1988	GROM Czerwony Bór
1988/1989	ŁKS Łomża
1989/1990	ŁKS Łomża
1990/1991	ŁKS Łomża
1991/1992	OLIMPIA Zambrów
1992/1993	ŁKS Łomża
1993/1994	OLIMPIA Zambrów
1994/1995	OLIMPIA Zambrów
1995/1996	ŁKS Łomża
1996/1997	OLIMPIA Zambrów

 c.d.n.